ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΚΑΙ ΔΕΚΑ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΗΔΩΝΗΣ

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΚΑΙ ΔΕΚΑ

                                                                                                                          

                    Στους

                 Μύρωνα Παπανικολάου

                 Μάριο Αδριανό Πυλό

Τέσσερις και δέκα. Κι ο Μύρωνας έχει εβδομάδες να φανεί πέρα

από τον ομιχλώδη ορίζοντα, που κατέκρυβε τους φράκτες των αγροκτημάτων

και τις φωτοσκιάσεις από το θεσπέσιο χρώμα των ματιών του.

Τέσσερις και δέκα. Κι ο Μάριος έχει μέρες να δώσει στίγματα ζωής,

πέρα από τα θαλάσσια σύνορα του γυμνού σώματός του, πηγή άφθονων ηδονών.

Τέσσερις και δέκα. Τεράστια κενά προέκυψαν από την απουσία τους

των τόσων εβδομάδων και των τόσων μηνών 

κι η ερμηνεία των αποφάσεων τους προκάλεσε τις αντοχές μου.

Τέσσερις και δέκα. Εξακολουθεί να βρέχει πάνω στο σώμα μου

κι ο χρόνος ροκανίζει μηχανικώς κάθε προοπτική συνάντησής μου

με τους δύο άνδρες, αρσενικά υψίστης ομορφιάς, κάτω από τις μαρκίζες

των πολυκατοικιών της Θεσσαλονίκης, μονάχος μες στη βροχή,

τους αναζήτησα στην Ίωνος Δραγούμη 61, 

επί ματαίω, με μια ανεξήγητη εμμονή

να έχει κατακλύσει το νου μου, 

που δεν τον όριζαν πια η λογική και το συναίσθημα 

αλλά μια μορφή απραξίας και παραίτησης, χωρίς κανόνες ερμηνείας.

Τέσσερις και δέκα. Νύχτωσε νωρίς απόψε.

Η αίσθηση της μοναξιάς ισοπέδωσε κάθε προοπτική να γλείψω

τις καμπύλες των ποδιών τους,

τρυπώνοντας στο ανυπεράσπιστο σώμα μου, με διάθεση αποπλάνησης εραστών

έβρισκε ασφαλές πάντα καταφύγιο τις μεταμεσονύκτιες ώρες,

χωρίς κάποια μορφή αντίστασης τουλάχιστον εκ μέρους μου.

Τέσσερις και δέκα. Τότε μονάχα συνειδητοποίησα πόσο μετέωρος υπήρξα 

σ' αυτή τη ζωή,

απολογητής των όποιων παραλείψεων ή των όποιων αναβολών μου.

Κι ένα βαρομετρικό πεδίο επισκίασε τη θέαση των δύο αυτών εξαίσιων ανδρών,

που επέτεινε τους φόβους μου ως προς την ανακολουθία 

των μεταθανάτιων διαδρομών μου,

σαν μια ακροβασία ανάμεσα από τ' ακροδάχτυλα τους και μια ανακωχή

με τους ψιθύρους των σωμάτων τους να εισχωρούν σ' όλη την επικράτεια

των ακραιφνών μου φαντασιώσεων, 

έπεσε η αυλαία, αργά μεσάνυχτα, με τις στρατιές των επιθυμιών τους

να αιχμαλωτίζονται στους υγρούς τοίχους του βλέμματός μου.

Βιβλιοθήκη Αριστοτελείου Πανεπιστημίου

Θεσσαλονίκη, 10 Δεκεμβρίου 2019