ΠΕΙΡΑΙΑΣ

ΝΙΚΟΣ ΚΑΣΣΙΟΣ


ΠΕΙΡΑΙΑΣ

Σε γλαυκό ατλάζι κυκλική δαντέλα ράβει
χέρι Θεού, κι όπως φυτρώνουν μαύροι βράχοι
μ’ ένστικτο στίζοντας της θάλασσας τη ράχη,
νιώθει πού θα κοπιάσει αυτό ή τ’ άλλο καράβι.

Αφτί που ξέρει μέσα στους καιρούς να σκάβει,
καθώς δεν πιάνει εδώ τ’ άγριο τους το ταμάχι,
του Αισχύλου ή της Καλογριάς του Γιου τη μάχη
ακούει. Κ’ εκεί που πλένε των καϊκιών οι κάβοι

και αρμονικά στην άρμη αρμοί και σκαρμοί κλαίνε,
χαμίνια, αλάνια, εργάτες, ναυτικοί το λένε,
και αν είναι και φουσκονεριά και αν είν’ και φύρα,

κείνο το γαύρο το τραγούδι όπου —από τύχη;—
παίζει τα όργανα η Τετράδα, και είναι οι στίχοι
του σεμνού γίγαντα: του Λάμπρου του Πορφύρα.