ΠΡΩΙΝΟ

CESARE PAVESE

ΠΡΩΙΝΟ

Το μισάνοιχτο παραθυράκι καδράρει μιαν όψη

στο λιβάδι της θάλασσας πάνω. Η ξεχτένιστη κόμη

τον ρυθμό συνοδεύει της θάλασσας, τον τόσο αφράτο.

Αναμνήσεις για τούτην εδώ δεν υπάρχουν την όψη.

Μοναχά μια σκϊά φευγαλέα, από σύννεφο σάμπως.

Κι η σκϊά είναι υγρή, τρυφερή και γλυκιά σαν την άμμο

μιας σπηλιάς, που ’ναι απάτητη εντελώς, σαν ξημερώνει:

Αναμνήσεις δεν έχει καθόλου εδώ. Μόνο ένα κύμα:

της θαλάσσης φωνή, που ’χει γίνει με ανάμνηση όμοια.

Με το χάραμα το νερό φτάνει απαλό τής αυγής και,

ποτισμένο με φως, την όψη στο παράθυρο φέγγει.

Κάθε μέρα είναι θαύμα, ένα θαύμα που χρόνο δεν έχει,

θαύμα κάτω από τον ήλιο: ένα φως τα νερά περιχύνει

με μια γεύση καρπών ζωντανών από βάθη θαλάσσια.

Ούτε μία δεν υπάρχει ανάμνηση γι’ αυτή την όψη.

Ούτε και λέξη υπάρχει που να μπορεί να τη χωρέσει

ή με πράγματα να τη συνδέσει παλιά, περασμένα.

Χτες εξαφανίστη απ’ το μικρό παραθύρι· και ομοίως

θα χαθεί μέσα σε μια στιγμή (χωρίς πόνο και θλίψη,

δίχως λόγια ανθρώπων) στον κάμπο της θάλασσας πέρα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.