ΔΕΣ ΤΑ ΑΝΘΗ, ΚΟΙΤΑ ΤΑ!

RAINER MARIA RILKE

[ΔΕΣ ΤΑ ΑΝΘΗ, ΚΟΙΤΑ ΤΑ!]

Δες τα άνθη, κοίτα τα! πιστά, πολύ πιστά στη γη, στο χώμα,

κι εμείς τους έχουμε τη μοίρα στο έπακρον της μοίρας δώσει –,

αλλά ποιός ξέρει; Για τον μαρασμό τους αν λυπούνται, ακόμα

σ’ εμάς οφείλεται το ότι έχουν επί τέλους μετανιώσει.

Να αιωρούνται θέλουν όλα. Εμείς, βαρείς, εκεί που τριγυρνάμε,

βαραίνουμε όλο, τα βαραίνουμε όλα με το βάρος που μας

γοητεύει· ω, μα τί δάσκαλοι είμαστε, που πράγματα χαλάμε,

γιατί αιώνια ανθεί η ηλικία η παιδική του χρόνου του δικού μας…

Αν κάποιος στου ύπνου τ’ άδυτα μαζί του τά ’παιρνε και ως λήθη

κοιμόντουσαν τα πράγματα – τί ανάλαφρος! πόσο αλλαγμένος

την άλλη μέρα θα ξεπρόβαλε από τα κοινά μας βύθη!

Μπορεί όμως νά ’μενε κι εκεί· τότε ύμνους ανθεμίους μόνον

σ’ αυτόν θα λέγαν τον προσήλυτο: δικός τους είν’ ταμένος,

και ο σιωπηλός τους αδελφός, μες στους ανέμους των λειμώνων.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.