ΠΡΟΑΣΤΙΟ ΛΙΒΑΚΩΜΕΝΟ

GEORG TRAKL

ΠΡΟΑΣΤΙΟ ΛΙΒΑΚΩΜΕΝΟ

Το βράδυ ο τόπος είναι καφετής και μ’ έρμα σπίτια·

απαίσιες μυρουδιές, ζέχνει ο αέρας και βρομοκοπάει.

Ωρύεται στη γέφυρα το τρένο που περνάει –

στους φράχτες, στα θαμνόδεντρα φτεροκοπούν σπουργίτια.

Καλύβια τό ’να πάνω στ’ άλλο, οι στράτες σκορπολόι,

τρεχαλητά, χαμός, στους κήπους, ανακατωσούρα,

ενίοτε φουσκώνει κάποιο ουρλιαχτό σαν σβούρα·

ρούχο ανεμίζει κόκκινο μέσα στο παιδολόι.

Και στα σκουπίδια ερωτευμένοι ποντικοί συρίζουν.

Γυναίκες κουβαλάνε εντόσθια σε πανέρια από ώρα,

φρικιαστική πομπή, μες στη βρομιά και μες στην ψώρα,

τις βλέπεις με το ηλιοβασίλεμα να ξεμυτίζουν.

Και ξάφνου ο υπόνομος μαζί αίματα και λίπη εμέσει

απ’ το εκδοροσφαγείο στο ήσυχο ποτάμι μέσα.

Οι λίβες μπογιατίζουν τα θαμνάκια με μια τρέσα,

το κόκκινο όμως στης ρεστίας αργοσβεί τη μέση.

Ψιθύρου ανάσα, μες στον ύπνο τον θολό πνιγμένη.

Απ’ τους νερόλακκους στροβιλισμοί μορφών, σχημάτων

τη μνήμη μάλλον συντηρούνε βίων απωτάτων

που με άνεμους θερμούς ξερούς ανεβοκατεβαίνει.

Λαμπρές αλέες ξεπηδούν απ’ των νεφών το στόμα

με αμάξια ωραία που ο όποιος καβαλιέρος ονειρεύτη.

Στους βράχους πλοίο βλέπεις άλλοτε με ορμή να πέφτει,

μα και τζαμιά άλλοτε με τριανταφυλλένιο χρώμα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.