*ΜΗ*ΜΝΗ*

ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΠΛΙΑΚΟΥ

*ΜΗ*ΜΝΗ*

Συχνά λέω την ιστορία αυτή.

Είμαστε δημοτικό, καλοκαίρι,
και παίζουμε εξερεύνηση.
Μπαίνουμε στο ερείπιο,
που περιμένει να πεθάνει
(αργότερα ένας κληρονόμος θα του κάνει την χάρη
και θα το σκοτώσει).
Περνάμε το τροπικό δάσος.
Σκαρφαλώνουμε τον τοίχο κι μπαίνουμε
στο κομματιασμένο δωμάτιο.
Στις ενενήντα μοίρες, ο ουρανός.
Στις εβδομήντα, τα μπαλκόνια της γειτονιάς
(σκαλωμένοι στο ένα οι φόβοι μου).
Πρωταγωνιστές στο φαντ-αστικό μας αμφιθέατρο,
με χαρτονένια σπαθιά και τα μπλουζάκια μας ανάποδα
– ο κωδικός μας, εμείς-ενάντια-στον-κόσμο
(ποιός είπε ότι πρωτοτυπήσαμε;).

Συχνά λέω πως έτσι έγιναν τα πράγματα.
Τόσο που το πιστεύω.
Βλέπεις,
δεν ήμουνα εκεί μαζί σου.
Έμενα.
Στο μπαλκόνι.
Με τους φόβους μου.

Να μετρώ την απόσταση
απ’ το στήθος μου στο σπαθί σου.

Από το βιβλίο: Μαριάννα Πλιάκου, «2017», Εκδόσεις Κύφαντα, Βούλα 2019, σ. 14.