ΚΟΝΤΣΕΡΤΙΝΟ

GEORG TRAKL

ΚΟΝΤΣΕΡΤΙΝΟ

Το κόκκινο το χρώμα: ονειρικά σε αναστατώνει –

απ’ τα δικά σου χέρια ο ήλιος, δες, περνοδιαβαίνει.

Από την τέρψη νιώθεις την καρδιά σου τρελαμένη,

και αμίλητη σε πράξεις σε καλεί, σε ξεσηκώνει.

Τα μεσημέρια κίτρινα χωράφια ξεθυμαίνουν

ποταμηδόν, και γρύλλους δεν ακούς να τραγουδάνε·

των θεριστών τα δρέπανα με σφυριξιές πετάνε.

Τα δάση τα χρυσά –αφελή, ευκολόπιστα– σωπαίνουν.

Στον πράσινο τον βούρκο λάμπουν τα ψοφίμια, η σήψη.

Τα ψάρια ακινητούν. Και του Θεού η πνοή απ’ το στόμα

βγαίνει εν βρασμώ, αρπισμούς για ν’ αφυπνίσει μες στη βρόμα.

Απ’ το νερό οι λεπροί γιατρειά προσμένουν να προκύψει.

Το πνεύμα του Δαιδάλου από σκϊές γαλάζιες πνέει.

Στης φουντουκιάς τους κλάδους κρέμεται οσμή από γάλα·

Τόση ώρα ακούς τον δάσκαλο με το βιολί στη σάλα·

Στην άδεια αυλή μαζεύονται και σκούζουν αρουραίοι.

Ταπετσαρίες τρομερές, και δείχναν κάτι αηδίες:

κάτι άνθη βιολετιά, ψυχρά, σε βάζα, και που πιάναν

τον τοίχο· σκοτεινές και διάφωνες φωνές πεθάναν,

και ο Νάρκισσος με αυλούς στις τελευταίες συγχορδίες.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.