ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΔΟΚΙΜΙΟ ΤΟΥ ΡΟΥΣΩ ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΔΟΚΙΜΙΟ ΤΟΥ ΡΟΥΣΩ ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ

Τη γλώσσα την εγέννησε η ανάγκη: σ’ ένα

των χρόνων ξαφνικά κενό, ευρέθη η ομιλία

στο στόμα φασκιωμένη νά ’ναι, και με μία

μετά αστραπή ήρθε ο λόγος στα σκοτεινιασμένα

μυαλά το φως να χύσει και όλα τα χαμένα

στους φθόγγους να βρεθούν, και η μουσική τους, λεία

και ολόγλυκη, τη γνώση σε ανοιχτά βιβλία

να ευνοεί, τονίζοντας στ’ ακόρεστα τα φρένα

την πείνα και τη δίψα του καινούργιου με ήχους

απ’ των παλιών την ιστορία, τους αποήχους.

Μα αντί να την ακούμε ζωντανή, γραμμένη

τη ζούμε πια τη γλώσσα οι Δυτικοί· το στόμα

τής κλείνουμε, και δεν ορίζει ούτε ποιμαίνει

ανάγκες, μα λατρεύει της γραφής το πτώμα.

  Στην Άπω Ανατολή βιώνουνε τη χάρη

  των ήχων, και όχι το γραπτό τους το κουφάρι.