ΣΟΝΕΤΟ ΑΛΑ ΓΚΟΝΓΚΟΡΑ

FEDERÍCO GARCIA LORCA

ΣΟΝΕΤΟ ΑΛΑ ΓΚΟΝΓΚΟΡΑ

Ένα πιτσούνι από την Τούρϊα σού πέμπω εγώ:

γλυκά έχει μάτια κι ένα φτέρωμα που όλο λευκαίνει·

με δάφνη ελληνική στο ράμφος πάντοτε ανεβαίνει·

μια φλόγα αργή είναι του έρωτα, κι εντός της κατοικώ.

Σεμνή η αρετή του, αλύμαντη· λαιμό έχει μαλακό·

με λάσπες τρίδιπλες και με καυτούς αφρούς πηγαίνει,

με ρίγη ομίχλης κι ένα μαργαριταρένιο χτένι –

το στόμα σου είναι απόν λέει τ’ ουρανού το πετεινό.

Το χέρι σου μες στη λευκότητά του σύρε! Ω, τί

θα δουν τα μάτια σου: μια χιονισμένη μελωδία

στην ομορφιά σου πάνω να σκορπιέται χνουδωτή!

Έτσι η καρδιά μου μέρα-νύχτα –αχ, έρημη καρδία–

στου ζοφερού έρωτα κλεισμένη θά ’ν’ τη φυλακή

και θα θρηνεί, μακριά σου, ζώντας στη μελαγχολία.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.