Σ’ ΕΝΑ ΔΩΜΑΤΙΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΑΔΕΙΟ

GEORG TRAKL

Σ’ ΕΝΑ ΔΩΜΑΤΙΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΑΔΕΙΟ

Παράθυρο, πολύχρωμες βραγιές απ’ έξω,

ένα όργανο εκκλησιαστικό από μέσα παίζει.

Σκϊές χορεύουν στα ταπέτα, για να τρέξω

κι εγώ χορό μυστήριο επάνω στο τραπέζι.

Χαμόκλαδα και θάμνοι καίγονται κει πέρα

και σμάρι κουνουπιών σαν σύννεφο σβουράει.

Δρεπάνια στους αγρούς θερίζουν στάχυα και αέρα,

και κάποιο παλιοπόταμο, άκου, τραγουδάει.

Ποιανής ανάσα μού ’ρχεται και με χαϊδεύει;

Τρελούς χελιδονιών κοπάδι κύκλους γράφει.

Ποτάμι θέλει νά ’ν’ και στο Άπειρο πιστεύει

πως θα χυθεί του δάσους το πυκνό χρυσάφι.

Φλογίτσες στις βραγιές γυαλίζουν, ψευτοσβήνουν.

Μα και ο μυστήρϊος χορός πηδάει στα χόρτα·

ταπέτα κιτρινιάρικα τον καταπίνουν,

και κάποιος στέκεται και βλέπει από την πόρτα.

Γλυκό θυμίαμα μυρίζει, αλλά και αχλάδι,

και σκοτεινιάζουν τα σεντούκια, τα ποτήρια.

Το μέτωπο καυτό όλο σκύβει για ένα χάδι

από τ’ αστέρια τα λευκά και τα σωτήρια.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.