Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΖΗΤΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙ

FEDERICO GARCÍA LORCA

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΖΗΤΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙ

Των σπλάχνων μου έρωτα, και θάνατέ μου ζωντανέ μου,

τα λόγια τα γραμμένα σου ματαίως περιμένω,

και σκέφτομαι, αν να ζω είναι εγώ σαν άνθος μαραμένο,

δεν θέλω. Προτιμώ να φύγεις, και άντε κατ’ ανέμου.

Αθάνατος είναι ο αέρας, και αδρανής η πέτρα· πέ’ μου

τη σκιά αν την ξέρει ή αν την αποφεύγει. Και επιμένω:

δεν έχει ανάγκη μια καρδιά καλή το παγωμένο

του φεγγαριού το μέλι να το πίνει, νεαρέ μου.

Εγώ όμως σε υπόμεινα· έσκισα τις φλέβες μου, όταν

πάνω από τη μέση σου με δαγκωνιές μα και με κρίνα

ο τίγρης με το περιστέρι αδιάκοπα χτυπιόταν.

Της τρέλας μου, λοιπόν, για γράψε της τα λόγια εκείνα

που θέλω, ειδάλλως άσε με στη νύχτα μου να ζήσω,

για πάντα την ψυχή μου με σκοτάδι να γεμίσω.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.