ΔΑΝΤΗΣ, ΚΟΛΑΣΗ: XXXIV, 129

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΔΑΝΤΗΣ, ΚΟΛΑΣΗ: XXXIV, 129

Στερεύουν οι στιγμές της μνήμης· τα νερά τους

κυλάνε μεν, αλλά κυλάνε μ’ έναν ξένο

ρυθμό, με κάτι αλλόκοτο, σοφιστευμένο,

που κανονίζει ετερονόμως τη φορά τους.

Αόρατες οι θύμησες τ’ ανίσχυρά τους

φαντάσματα καλούν στον απορφανισμένο

στρατώνα να ξανάμπουν, κι έπειτα απ’ το τρένο

της ιστορίας να συρθούν με τη σειρά τους.

Μαζί και θύμησες και μνήμες και αναμνήσεις,

και το όντως όν, ταὐτόν και θἄτερον επίσης,

μέσ’ από μια ήχηρή σχισμάδα κάποιου βράχου

πετιούνται, και της λήθης λόγους έχουν μότο

στην έξοδο και ενός γαλήνιου και αταράχου

βρασμού, που non per vista, ma per suono è noto.