ΕΣΠΕΡΙΝΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

GEORG TRAKL

ΕΣΠΕΡΙΝΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

Το δάσος, να το, απλώνεται τριγύρω πεθαμένο –

κι ολόγυρά του ίσκιοι, σάμπως φράχτες με κολόνες.

Αγρίμια κι αγριμάκια ξεμυτάνε απ’ τις κρυψώνες

και τρέμουν που κυλάει το ρυάκι αργά και ειρηνεμένο

τις φτέρες έχοντας και τα λιθάρια για στολίδι

και ασημοφέγγοντας μέσ’ απ’ των φύλλων τις γιρλάντες.

Σε λίγο θαν τ’ ακούσεις να βουτά, από μαύρες πάντες

να τρέχει, και ίσως τ’ άστρα νά ’χουνε ανατείλει ήδη.

Ο μαύρος κάμπος λάμπει αγνοώντας μέτρα ή νόμους –

χωριά και λίμνες και βαλτότοποι: όλα σκορπισμένα.

Στο τζάκι σου μπροστά σε ξεγελάει κάτι εσένα.

Μια λάμψη, αχτίδα κρύα, περιφέρεται στους δρόμους.

Στον ουρανό η καρδιά κινήσεις, σάλους προμαντεύει,

τ’ αγριοπούλια –ένας στρατός ολόκληρος– πετάνε·

σε χώρες άλλες όμορφες, αλλού πετούν να πάνε.

Και η κεφαλή του καλαμιού, κι αν κατεβεί, θ’ ανέβει.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.