ΤΑ ΜΑΛΑΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΝΟΙΓΜΑΤΩΝ ΩΣ ΡΟΔΑ ΚΑΙ ΔΩΡΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΤΑ ΜΑΛΑΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΝΟΙΓΜΑΤΩΝ ΩΣ ΡΟΔΑ ΚΑΙ ΔΩΡΑ

Συ, ναι εσύ, καταβαίνεις (ω, τα μυρισμένα χείλη σου οδός άνω-κάτω νοητή και επωδός του καυτού αχανούς, ω δάκτυλα μυρισμένα και χεροπόδαρα δεμένα μ’ εωσφόρους παφλασμούς και πανεσπέριες χλόες) και, αφού πια καταβείς, ωσάν δορκάς μετά εφορμάς επί τας πηγάς των ιμέρων και επιφαίνεσαι ύστερα ως ρεμβασμός, ως ρεμβασμός απαρτιούμενος ευθύς εκεί, όταν τα ουράνια ρόδα αποπνεύσουν όλη και ακέραιη την απεραντοσύνη τους κι ένα κουβάρι θαυμασμών ξεγυμνωθεί έως ενός απ’ όλα του τα νήματα, από της αιωνιότητάς του τα αθλούμενα νήματα, από της αιωνιότητάς του τα ιδεόκρουστα και διακροτούντα ελευθέρια νεύρα. Μι’ αλληγορία είσ’ εσύ απλώς και πόρος είσαι εύπορος κτιστού φωτός, ένας θάλαμος ηδονών είσαι σκοτεινός που αποκαλύπτει συνήθως με το αμαυρότατον πέπλον του κρυπτόμενου πόθου αλλεπάλληλες εξεικονίσεις της πυκνής σπατάλης του πάθους τη μια ως αχτίδες και φωσάκια και την άλλη ως γέλωτες, και μερικές φορές, εντελώς απάντεχα, απίθανα και ενδιαμέσως, ως διαβήτες ή ως δρεπάνια ή ως –σπανίως όμως– δροσοσταλίδες λειωμένες σε πλατύ μαυρόασπρο μωσαϊκό απότιστο και διψασμένο. Πλην όμως (ω, τί παράξενο… ω, τί παράξενο!) ακόμη (και πόσο, μα πόσον επιμόνως!) σκεπάζει η νύχτα τα δώρα τα πολύκροτα, τα ανέφελα, τα υποσελήνια, τα δώρα σου τα διαπλέοντα τη διώρυγα του νου σου, τη διάνοια και το διάνοιγμα και όλον τον κόλπο της ευδίας σου, τα δώρα σου τα διάπλουτα που αναμένεται να έλθει η γλώσσα η λιγυρή της καλβώδους λύρας να τα μετατρέψει ακριβώς μιξολυδίως σε δικά μου… ολόδικά μου όνειρα σε ροδόνερα και με συριγμούς ραντισμένα ιπτάμενων σφυριών το κάθε χάραμα σε κρύφϊο από πάνω αμόνι. Εσύ τα πλένεις με τις φλόγες που μυστικά καλλιεργείς σαν νά ’ναι ιερογλυφικά σημεία και κατόπιν τα κοιμίζεις στων ανοιγμάτων σου τ’ αγνά μαλάματα που τα φρουρεί σαν αίσιος οιωνός η πάντοτε άγρυπνη των ύπνων ανεμώνη. Και βεβαίως, εκτός από δώρα, συ είσαι των ονείρων μου η χαρά μόνη.