ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
Η ΠΡΩΤΗ ΑΓΑΠΗ
Την ώρα που κατάλαβα την πρώτη αγάπη,
ω τρισευγενική καλόβουλη παιδούλα,
γρίκησα τρόμο νέο σαν τη βασιλοπούλα,
αγνάντια στη μαγεύτρα βέργα ενός Αράπη.
Συντρόφισσα που μου άνθισες τα πρώτα χρόνια,
μακριά σου έφυγ’ αμέσως, μήτε με ξανάειδες,
ανήμερες μου πήραν τη μιλιά νεράιδες,
ολόβολο μ’ αρπάξαν πονηρά τελώνια.
Ψυχή, κορμί, το είναι μου όλο ακόμα φρίττει
από το ξάφνιασμά σου, αιωνία γυναίκα!
Κι ήσουν για με καθώς η μακρυσμένη Μέκκα
για του πιστού την προσευχή προς τον προφήτη.
Ω Μέκκα
μακρινή και ω τρομάρα αιωνία
του λευκού πόθου με φτερά ενός μαύρου φταίστη,
του βασιλιά του Έρωτα σαν τον Ορέστη
κυνηγημένου από φιδόμαλλη Ερινύα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου