ΕΛΕΝΗ

ALFONSO CALDERÓN

ΕΛΕΝΗ

Η Τροία – μπορεί και ναι. Η φλόγα ξανανάβει,
και εσύ, Ελένη-Ελένη, σιωπές θωρεία κοιτάζεις.
Οι στρατιώτες είναι εξαντλημένοι. Τρίζει
το μάνταλο της πόρτας, και οι καρέκλες

είναι σκέψεις παλιές. Και πάλι, ναι,
σ’ αγαπάω, Ελένη. Πουλιού φτερούγες
χαιρετούν τον Εύξεινο Πόντο. Καπνός, φασαρία,
μουντζούρα – έρχονται τα πλοία, που μια μέρα

θα σε καταστρέψουνε. Ο Πρίαμος βήχει
απ’ τον καπνό πνιγμένος. Εύχομαι να με καταπιεί
το χώμα· εσύ, λυπημένη και μόνη, γκριζομάλλα
και γερασμένη, στρώνεις τραπέζι για κάποιον βασιλιά,

που ποτέ πια δεν θά ’μαι εγώ, αλλά ο αισχρός
εκείνος Πάρις.  Ίσως το τραγούδι μου σου φέρει
δάκρυα, κάποια μέρα, Ελένη μου. Χωρίς εσένα,
μόνος σα σκύλος, τη θάλασσα κοιτάζω πέρα, μακριά.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.