GOETHE
ΘΩΡΩΝΤΑΣ
ΤΟ ΚΡΑΝΙΟ ΤΟΥ ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΥ ΣΙΛΛΕΡ
Στου
οστεοφυλακίου βρέθηκα το βλοσυρό το πλαίσιο
κρανία
επί κρανίων να θωρώ τριγύρω αραδιασμένα·
σκεφτόμουν
την παλιά εποχή που κακογέρασε· ω, τί απαίσιο
νά
’ν’ δίπλα-δίπλα αυτών που κάποτε μισιούνταν στοιβαγμένα
τα
οστά, από σώματα που εμάχονταν ασίγαστα έως θανάτου –
και
τί όμορφο εν ειρήνη νά ’ναι τώρα εδώ παραδομένα!
Οι
σκόρπιες ωμοπλάτες κουβαλάγαν (τίνος αθανάτου;)
λογάρια
και όπλα – ουδείς πια νοιάζεται! Τα δε κομψά τους μέλη
(πες χέρι ή πόδι) είν’ έξω το καθένα τους απ’ τη σειρά του.
Ω
εσείς, ματαίως κείσθε ενθάδε, ναι, πεφορτισμένοι εν τέλει·
μήτε
στον τάφο σας δεν βρήκατε γαλήνη, και διωγμένοι
ξανάρθατε
στο φως της μέρας ως καρποί στεγνοί από μέλι –
κανένας
δεν ποθεί… κανένας, φευ, μια φλούδα ξεραμένη
κι
ας έχει εντός της το ευγενέστερο κουκούτσι τυλιγμένο.
Πλην
όμως ήταν μυστική στα μάτια μου η ρήση η γραμμένη
που
το ιερό της νόημα έμενε από τον λαό κρυμμένο·
μα
εκεί, σε τούτον τον ασάλευτο σωρό, είχα ευθύς διακρίνει
μιαν
ανεκτίμητη μορφή, ένα λείψανο αθανατισμένο –
και
στη στενότητα του χώρου και στη μούχλα, που μολύνει
τα
πάντα, αιστάνθηκα δροσιά μαζί και ζωογόνα ζέση
ωσάν
μέσ’ απ’ τον θάνατο ν’ ανάβλυζε ζωή μιά κρήνη.
Η
γοητεία της μορφής μ’ ετράβαγε, και μ’ είχε δέσει
του
νου ένα εκεί ίχνος που θεός το είχε αφήσει, και υπήρχε ακόμα!
Τη
θάλασσα κοιτώντας των οστέων βρέθηκα στη μέση
κυμάτων
που μου αδειάζαν πλάσματα θεσπέσια μες στο στόμα.
Δοχείο
κρυπτικό, που ραίνεις με χρησμούς τον κόσμο, μόνο
να
σε κρατήσω επιθυμώ – ω, με του πνεύματος το χώμα!
Ω
θησαυρέ σαπρέ και αμύθητε, μ’ ευλάβεια σε υψώνω
εράσμια
στον ελεύθερο άνεμο και διάνοια ελεύθερη, ίση
με
το άσπρο του ήλιου φως, που και τον εαυτό μου αφιερώνω.
Τί
περισσότερο μπορεί ο άνθρωπος μες στον βίο του να ζήσει
από
το νά ’χει τον Θεό-Φύση νιώσει, που όντως τού ’χει στείλει
έν’
άγγελμα: την Ύλη πώς στο Πνεύμα θα μετακυλίσει
και
πώς του Πνεύματος τις γέννες θα φιλοξενεί στην Ύλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου