ΣΤΗΝ ΚΟΡΗ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΙ Τ’ ΟΡΓΑΝΟ

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

ΣΤΗΝ ΚΟΡΗ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΙ Τ’ ΟΡΓΑΝΟ

Μες στο πολύφωνο όργανο τα γνωστικά σου χέρια

με μιας αγάπης χάιδεμα, με μιας οργής δαρμό

ξυπνάνε τα μιλήματα στη γλώσσα που τ’ αστέρια

απάνου σε ονειρόφεγγα τη ρίξαν ώς εδώ.

Ξένη εφτασφράγιστη για με των ήχων η επιστήμη,

όμως των ήχων ο έρωτας με καίει μες στην καρδιά·

μέσα μου στάχτη γίνεται τ’ αγρίμι, πάει τ’ αγρίμι,

και το χρυσάφι δείχνεται καθάριο μοναχά.

Μες στο πολύφωνο όργανο τα γνωστικά σου χέρια

ξυπνάνε τα μιλήματα στη γλώσσα την ακέρια

που ο λόγος είναι ανήμπορος για να την πει,

και η τρυφεράδα και η χαρά και πόνοι και καημοί

κι η ελπίδα κι εσύ, θύμηση, κι όσο έχει φως η αυγή

κι όσα σκοτάδια μέσα μου, τα πάντα γίνοντ’ ένα,

ένα όραμα, ένα φάντασμα, πλάσμα ένα, μιαν εικόνα,

κι έρχεται προς εσένα.

Κι αυτό το πλάσμα, το όραμα, το φάντασμα, η εικόνα,

για να σταθεί αντικρύ μου,

παίρνει το προσωπάκι σου το παιδικό, καλή μου,

και η μουσική σαρκώνεται και γίνεται κορμί,

κι εσ’ είσαι του κορμιού η Ψυχή!