ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΗ ΛΙΜΝΗ

ALFONSO GATTO

ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΗ ΛΙΜΝΗ

Εκείνη η καψαλισμένη οσμή που έρχεται

και φέρνει το βράδυ απ’ τα βουνά στων λιμνών τις όχθες,

και το φεγγάρι ψηλά-ψηλά στα σύννεφα όντας

και αθώο ν’ αρμενίζει μες στη νύχτα

και να ονειρεύεται ακόμα πώς κινεί ο αέρας

πάνω στην όψη τους τούς ίσκιους, ξαναγυρνούν και χάνονται.

Μι’ αυγή γαλάζια σαν καπνός ανηφορίζει απ’ αυτό το τίποτα

που λύνει τις μαύρες του βαρκούλες και η άσπρη

λίμνη των νεκρών το βλέμμα της στυλώνει στην αιωνιότητα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.