ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΕ ΣΤΑΣΗ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ

ΝΙΚΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ

ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΕ ΣΤΑΣΗ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ

Τί περιμένεις γυναίκα άγνωστη

κάτω από το τσίγκινο υπόστεγο;

Το λεωφορείο δεν θα ’ρθει.

Ο Έρωτας δεν θα ’ρθει.

Εκείνος δεν θα ’ρθει.

Μέσα από τις ρυτίδες σου

μπορώ να διακρίνω τη ζωή

που χάνεται

― αυτή την ασπρόμαυρη τηλεόραση

με τον ένα μόνο σταθμό

τις συχνές διακοπές, τα παράσιτα.

Στενά δωμάτια, πολλά παιδιά

υγρασία στα κόκαλα και στην καρδιά

δύσκολα χρόνια

δύσκολα χρόνια

δύσκολα χρόνια.

Δεν είσαι εσύ η γυναίκα

που θαύμασα τις προάλλες στο ELLE,

δεν σε είδα στην τελευταία ταινία

του Αντονιόνι ή του Τρυφφώ

δεν άκουσα να σε υμνούν

μεγάλοι ποιητές και ζωγράφοι.

Περνάς κάθε μέρα ανάμεσά μας

ανώνυμη, σχεδόν αόρατη

περιμένοντας πάντα κάτι

που δεν θα ’ρθει ποτέ,

γράφοντας κατά διαστήματα

κραυγές απογνώσεως

με το έμμηνο αίμα σου στον αέρα,

με φόντο τον, εξαίσια γαλάζιο,

αττικό ουρανό.

Από το βιβλίο: Νίκος Λάζαρης, «Η ένταση είναι διαρκής – ποιήματα 1975-2002», Τυπωθήτω, Αθήνα 2007, σελ. 110.