PAUL VALÉRY
Η
ΖΩΝΗ
Όποτ’ ο
ουρανός, που ’ναι σα μαγουλάκι,
στα
μάτια να τον απολαύσουν επιτρέπει,
στο δε
χρυσό σημάδι τού ολέθρου δρέπει
χαρά
μέσ’ απ’ τα ρόδα ο χρόνος, να!, παράκει
(εμπρός
στων ηδονών το σώπασμα που τώρα
ξοπίσω
της μια τέτοια εικόνα ποδοδένει)
χορεύει
μια Σκιά με ζώνη ξελυμένη,
μα θαν
της την αδράξουν ο καιρός και η ώρα.
Ετούτ’ η
ζώνη, ζώνη περιπαικτική όντας
ενός
αλητηρίου, κάνει στον αγέρα
ν’
αναρριγεί η σιωπή μου και να κάνει πέρα
δεσμούς
μου υπάτους με τον κόσμο. Πολεμώντας
–απών,
παρών…– χαμένος είμαι, ω σάβανό μου
εσύ
απαλό, και μόνος με τον εαυτό μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου