LYDIE DATTAS
Η
ΘΕΪΚΗ ΣΤΙΓΜΗ
Πέρασα
τη νιότη μου γυρεύοντας το κάλλος,
βρήκα
το κάλλος χάνοντας τη νιότη μου.
Τί
θα ήταν το κάλλος χωρίς το κάλλος των αγγέλων;
Το
κάλλος μ’ επέλεξε να είμαι η αγαπημένη των αγγέλων.
Αλλά
η θεϊκή στιγμή οπού το κάλλος μάς εγκαταλείπει:
το
κάλλος μου ωχριούσε στο βλέμμα των αγγέλων,
το
βλέμμα τους χαράκωνε το κάλλος μου δίχως να το βλέπει.
Τούτη
η δυστυχία μ’ έσωζε όταν πίστευα ότι πέθαινα,
η
δυστυχία δεν είναι ποτέ ό,τι πιστεύουμε ως δυστυχία.
Η
δυστυχία με άφησε θαυμάσια μόνη μου:
ποτέ
δεν ήμουν μόνη αφόταν με αγάπησαν οι άγγελοι,
η
δυστυχία μου είναι τόσο γλυκιά που υπερκαλύπτει τον έρωτα,
η
δυστυχία με αγαπάει τόσο που θα ’ναι για πάντα.
Οι
άγγελοι έχουν βάλει το χέρι τους σε τούτη την τόσο γλυκιά δυστυχία.
Η
δυστυχία μ’ έχει ανεβάσει ίσαμε την κορυφή του γαλάζιου,
και
αγάπησα τη δυστυχία ως ευτυχία αγνότερη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου