ΑΓΑΠΗ

ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ

ΑΓΑΠΗ

Περίεργο που τα ζυγωματικά σου

παίζουνε τέτοιο ρόλο στην αναψηλάφηση

των μυστηρίων :

απ’ τους ιππείς ας πούμε δεν έμεινε ούτε ένας ξέρεις

ακόμη κι ο γιος του λυσικράτη ακάλυπτος στα φάρσαλα

ακόμη κι ο σμηνίας φράνσις μόρισσον

τιμωρημένος στο ελ κεμπίρ

κι ο φεντερίκο γκαρθία εκτός νόμου

κι ο πρεσβευτής σερ άνταμς που απήχθη

ανοίχτε λοιπόν το φράγμα.

Τα δυο υψώματα τα ζυγωματικά σου

τα κρατούσαν παρτιζάνοι

μικρά κατσίκια βόσκανε στα ζυγωματικά σου

ο πόλεμος θά ’φευγε απ’ το λόχο του

με δεκαπέντε μέρες άδεια

κ’ ήσουν στο φράχτη σαν απλωμένο

σεγκούνι από τα τρίκαλα,

αχ τρυφερή ανωμαλία στο αίμα μου

ψωμάκι ζύμωνες απ’ το χωράφι μας

απ’ τα βότσαλα του γέλιου σου

σταράκι της αναπνοής μου

και πάλι με ρωτούσες όπως αιματηρό δυστύχημα

που αν αγαπούμε μας ρωτά

το σκούρο σίδερο και τις βραδινές εφημερίδες.

Η ιστορία των δυο μας όπως ξέρεις

είναι σαν άδειος κάλυκας οβίδας

γεμάτος από θάνατο κωφάλαλο

κι όμως οι κύριοι δικαστές

ακόμη δεν κατάλαβαν το ρόλο

που τα ζυγωματικά σου παίζουνε

στις αναψηλαφήσεις

όταν πικρίζει το χορτάρι πάνω τους

και φεύγουν τα μικρά κατσίκια·

έτσι μπορεί να δικαστούνε πάλι

οι αθηναίοι στρατηγοί

για το ατύχημα στις αργινούσες

δηλαδή να δικαστώ εγώ

ακόμη και για την πατρίδα που έχασα

στην πρέφα

και για την απρεπή χειρονομία μου στα σκέλη σου,

ώς εκεί ω αγαπημένη των καιρών.

Είσαι για μένα μια παράβαση

ίσως ανεπανόρθωτη·

θα πάρω ακόμα μια φορά το θάρρος

για την απαλλαγή των δικαστών

απ’ την ευθύνη που συντρίβει,

θα υποβάλω ένα σχέδιο για την στρογγυλότητα

των περιπτώσεων, ας πούμε της κοιλιάς σου

γλυκό μου πρόστιμο,

τιμάριθμέ μο

Εγώ λέω πως θα γλιτώσω σαν

αστυνόμος της τροχαίας σ’ επισφαλή διάβαση·

έχεις μια βαριά ευθύνη

να εκκολάψεις τα αυγά μου σε κρύπτες μυστικές

συντροφιά με κώδικες απόκρυφους και μύθους·

θα το κάνεις γιατί ’σαι θαρραλέα

όπως ουρά κατσίκας σε ράχη κυκλαδίτισσα

ας πούμε της αντίπαρος,

ή όπως λάθος της πρόσθεσης

που μασά τα νεύρα μου ρουφά τη λέμφο

και ρίχνει στα σκυλιά τα υπόλοιπα·

έτσι έγινε και με το γιο του λυσικράτη στα φάρσαλα

έτσι και με το σμηνία φράνσις μόρισσον

στο ελ κεμπίρ

τα ίδια και με το φεντερίκο γκαρθία

στη γουιπούθκοα,

ο σερ άνταμς

μάλλον σκηνοθέτησε την περιπέτεια του, άσ’ τον

νά’ σαι λοιπόν περήφανη όπως το δηλητήριο

που πιάνει αιχμάλωτες τις χειρονομίες μας

να ’σαι γενναία όπως η διακοπή του ρεύματος

που στριμώχνει τη λύσσα μας

τη βιάζει κ’ ύστερα 

ανάβουνε τα φώτα και νιώθουμε το ζεστό  

το  καυτερό της σπέρμα ν’ ανεβαίνει

την αορτή σαν πέστροφα ώς το κεφάλι  

ν’ αυτοσχεδιάζει ευθύς την ανατίναξη

(στο διάολο ύστερα η αφλογιστία φαρμάκι)

κ’ η παρθενιά μας ξεπορτίζει πια ξεφτέρι

της γεύσης  της πίκρας της κατάνευσης·

έτσι θα εκπληρώσεις την αποστολή σου

αγαπημένη των καιρών

κ’ εγώ ικανοποιημένος θα φωνάξω

σε νίκησα ιουστινιανέ

διακοσμητή.

Από την ποιητική συλλογή: «Τετραψήφιο με την έβδομη χορδή» (1972).

Από το βιβλίο: Έκτωρ Κακναβάτος, «Ποιήματα 1943-1987), Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2010, σσ. 100-103.