ΣΟΝΕΤΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΟΝΕΤΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ

«Πόσοι Σάντσοι έναν όποιον Δον Κιχώτη

καρτερούνε!» Κάπως έτσι ήταν να δώσω

την ιδέα μου σε στίχο. Πάει ωστόσο.

(Εδώ θά ’βαζα ασφαλώς τη λέξη «ιππότη».)

Θα ιστορούσα για το Ροσινάντε, πόσο

στάθηκε στον Κύρη του απ’ την πρώτη

μέρα (θά ’βρισκα κι εδώ μια λέξη σε -ότη)

την Πριντσέσσα Ντουλτσινέα του Τοβόσσο,

που το κάλλος της υμνούσε η ανθρωπότη…

(Θέ μου, τι φριχτή ομοιοκαταληξία!)

«Πόσοι Σάντσοι έναν όποιον Δον Κιχώτη

καρτερούνε!» Η αρχή ήταν θαυμασία!

Αν τελείωνα το σονέττο, σκέφτουμαι ότι

θα μπορούσε να σταλεί στη «Νέα Εστία»…

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Νέα Εστία», τχ. 605 (1956), σ. 1201.