ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ ΤΑ ΒΑΤΡΑΧΙΑ ΚΙ ΟΙ ΔΕΝΤΡΟΓΑΛΙΕΣ

OCTAVIIO PAZ

[ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ ΤΑ ΒΑΤΡΑΧΙΑ ΚΙ ΟΙ ΔΕΝΤΡΟΓΑΛΙΕΣ…]

Δεν φτάνουν τα βατράχια κι οι δεντρογαλιές που προφέρουν τα στόμια των υπονόμων. Έμετος λέξεων, κάθαρση της μολυσμένης γλώσσας, μάσημα και ξαναμάσημά της από δόντια φαγωμένα από την τερηδόνα, ναυτία όπου επιπλέουν όλα τ’ αποφάγια που μας ετάιζαν στο σχολείο, κι ό,τι έχει μείνει απ’ ό,τι μηρυκάζουμε, είτε μόνοι είτε με παρέα, αιώνες κι αιώνες τώρα. Καταβροχθίζω όλες τις λέξεις, όλα τα σύμβολα πίστεως, όλο τούτο το κρύο φαγητό, με το οποίο από καταβολών κόσμου μάς στουμπώνουνε.

  Υπήρξε εποχή που αναρωτιόμουν: πού είναι το κακό; Πότε πρωτοεμφανίστηκε μόλυνση στον λόγο ή στα πράγματα; Σήμερα ονειρεύομαι μια γλώσσα μαχαιριών και ραμφών, οξέων και φλογών. Γλώσσα μαστιγίων. Για να απεχθάνομαι, να εξοργίζω, να αφορίζω, να εκδιώκω να εκδέρω, να αποκεντρώνω, να εξαγριώνω, να εκφράζω, να εξέλκω, να αφοδεύω (άχραντα μυστήρια), να εκβιάζω και να εξαπατώ, να εξουθενώνω (τη σιωπή), να εξιλεώνω, και γενικώς ν’ αφοσιώνομαι σε τούτη την αλυσίδα που χαλκεύτηκε και αποτελείται από εκ και εξ, από αφ και από από.

  Γλώσσα να κόβει την ανάσα. Να σπάζει, να κλαδεύει, να εκτέμνει. Ίλη ιππικού με σπαθιά γυμνωμένα. Γλώσσα με λεπίδες ακριβείς, με αστροπελέκια ακονισμένα, με προπαροξύτονες και οξύτονες λέξεις, με λάμες ακάματες, απαστράπτουσες, μεθοδικές εν γένει. Γλώσσα λαιμητόμο θέλω συνελόντι ειπείν. Οδόντωση αλεστικής μηχανής που βγάνει στο τέλος έναν πολτό από εγωεσυαυτό και εμεισεσεισαυτά. Άνεμο στιλέτων ποθώ που ξεσκίζουνε και ξεπαστρεύουν τις φαμίλιες, τους ναούς, τις βιβλιοθήκες, τις φυλακές, τους οίκους ανοχής, , τα κολλέγια, τα άσυλα, τα εργοστάσια, τις ακαδημίες, τα δικαστήρια, τις τράπεζες, τις φιλίες, τα ταβερνεία, την ελπίδα, την επανάσταση, την ευσπλαχνία, τη δικαιοσύνη, τα πιστεύω, τις πλάνες, την αλήθεια, την πίστη.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.