ΠΤΩΣΗ

GEORG TRAKL

ΠΤΩΣΗ

Φυσάει άνεμος! Έτσι όπως σβήνουν, τραγουδάνε

τα πράσινα τα φώτα – με πλατιά, μεγάλα

φτερά η σελήνη την ψηλή γεμίζει σάλα,

μα πια γιορτής χαρές εδώ δεν αντηχάνε.

Αχνοχαμογελούν οι εικόνες των προγόνων

απόμακρες – της σκιάς τους τελευταία φύλλα·

στην κάμαρα την πνιγηρή θα φαν σαπίλα

βουβά κοράκια – αυτά είναι εκεί, αυτά και μόνον.

Χαμένη μια αίσθηση για μέρες περασμένες

μέσ’ από μάσκες πέτρινες, φριχτές, κοιτάζει,

που ο πόνος και η ανυπαρξία και το μαράζι

τις κάνει να πενθούν παντέρημες και ξένες.

Αρώματα άρρωστα από κήπων άθλια εδάφη,

που εβούλιαξαν, θωπεύουν απαλά την πτώση.

Θα ρθεί αναφιλητών μια ηχώ να τα σηκώσει

στο ρίγος που οι ανοιχτοί αποπνέουν πάντα τάφοι.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.