ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ

GEORG TRAKL

ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ

Πριν ανατείλει ο ήλιος, πέντε η ώρα θα σημάνει πάλι –

μια φρίκη σκοτεινή μονάχους κι έρημους ανθρώπους πιάνει,

τα δέντρα τα γυμνά στον κήπο να βομβούν το βράδυ κάνει.

Ξανά του πεθαμένου η όψη στο παράθυρο προβάλλει.

Μπορεί η ώρα τούτη να ηρεμεί,… ίσως να ησυχάζει, ναι, παρ’ όλο

που εικόνες γαλανές μπρος στα θολά τα μάτια αιωρούνται

και οι βάρκες με ρυθμό στον ποταμό μια δω μια κει κουνιούνται.

Και παρελαύνει μια πομπή αδελφών καλογραιών στον μόλο.

Στη φουντουκιά των κοριτσιών εσμός, χλομός και τυφλωμένος,

παίζει όπως και οι εραστές που μένουνε στον ύπνο αγκαλιασμένοι.

Ενδεχομένως το ψοφίμι μύγες τώρα περιμένει,

στης μάνας την αγκάλη το παιδάκι κλαίει ενδεχομένως.

Το χέρι πιάνει και όλο αστράνθια μπλε και κόκκινα σκορπάει,

μα και του νεαρού το αλλόκοτο και πάνσοφό του στόμα·

τα βλέφαρα από φόβο φτερακάνε απόσιγα, κι ακόμα

στον μαύρο πυρετό μια οσμή ψωμιού γλυκιά έρχεται και πάει.

Απ’ ό,τι φαίνεται, ακούστηκε κραυγή φριχτή σαν ξόδι·

οστά τρεμολαμπίζουν σε τοιχάρια μισογκρεμισμένα.

Κακιά καρδιά γελάει σε δωμάτϊα συγυρισμένα.

Κάποιο σκυλί περνά μπροστά από οραματιστή ρεμβώδη.

Έν’ άδειο φέρετρο περιπλανιέται ψάχνοντας τους τάφους.

Φωτίζεται και λάμπει ο γκρίζος χώρος για τον δολοφόνο,

τους φανοστάτες καταιγίδα κάνει θρύψαλα· και μόνο

η δάφνη, ω, του ευγενούς ανδρός στολίζει τους λευκούς κροτάφους.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.