JOSÉ ANTONIO RAMOS SUCRE (1890-1930)
ΤΟ
ΟΛΟ ΛΑΧΤΑΡΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Το κάστρο υψώνεται στην ακροθαλασσιά. Δεσπόζει
σ’ έναν τεράστιο χώρο, σαν λιοντάρι ορθωμένο μπροστά στη διφορούμενη έρημο. Τραμπαλίζεται
στα πόδια του τείχους τού πειρατή το πλοίο, τον ρυθμό ακολουθώντας των κυμάτων.
Η απότομη και αυθόρμητη πτήση της αύρας θυμίζει πέταγμα νυσταλέων πουλιών. Το φεγγάρι ανεβαίνει, ωχρό και επίσημο, σαν το θύμα στου μαρτυρίου του τον τόπο.
Με την προχωρημένη ώρα και την αστροφεγγιά του τοπίου αφυπνίζεται η νοσταλγία του αιχμάλωτου, ξυπνάει και λαβώνεται ο στρατιώτης. Παράξενη μουσική κυματιστή καλεί τα δάκρυά μας. Την κοντράρει σε τόνους σκληρούς, με όλη την πικρία των εξημμένων λυγμών ένα τραγούδι ανυπόμονο, κι έχει την ορθή ορμή του βέλους που εκτοξεύτηκε να χτυπήσει αετού τη φτερούγα.
Η απότομη και αυθόρμητη πτήση της αύρας θυμίζει πέταγμα νυσταλέων πουλιών. Το φεγγάρι ανεβαίνει, ωχρό και επίσημο, σαν το θύμα στου μαρτυρίου του τον τόπο.
Με την προχωρημένη ώρα και την αστροφεγγιά του τοπίου αφυπνίζεται η νοσταλγία του αιχμάλωτου, ξυπνάει και λαβώνεται ο στρατιώτης. Παράξενη μουσική κυματιστή καλεί τα δάκρυά μας. Την κοντράρει σε τόνους σκληρούς, με όλη την πικρία των εξημμένων λυγμών ένα τραγούδι ανυπόμονο, κι έχει την ορθή ορμή του βέλους που εκτοξεύτηκε να χτυπήσει αετού τη φτερούγα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου