ΤΡΙΑ ΟΝΕΙΡΑ

GEORG TRAKL

ΤΡΙΑ ΟΝΕΙΡΑ

Ι

Στον ύπνο μου ονειρεύτηκα να πέφτουν φύλλα εγώ,

τεράστια δάση, λίμνες σκοτεινές κοιτούσα,

κάτι θλιμμένων λόγων αντιλάλους, μιαν ηχώ –

το νόημά της όμως δεν κατανοούσα.

Στον ύπνο μου ονειρεύτηκα να πέφτουν άστρα εγώ,

να κλαιν σβησμένα μάτια, να πονούν (πονούσα),

κάποιου χαμόγελου τους αντιλάλους, μιαν ηχώ –

το νόημά της όμως δεν κατανοούσα.

Σαν τα πεσμένα φύλλα και τ’ αστέρια εκεί κι εγώ

έτσι είδα νά ’μαι: πήγαινα, ξαναγυρνούσα

με ονείρου αθάνατου τους αντιλάλους, μιαν ηχώ –

το νόημά της όμως δεν κατανοούσα.

ΙΙ

Μες στης ψυχής μου τον κατάμαυρο καθρέφτη

εικόνες ζούνε θαλασσών αλλότριου τύπου,

και τραγικά φανταστικές χαμένες χώρες

που ατμός πετάνε στο γαλάζιο, στο περίπου.

Εγέννησε η ψυχή μου πορφυρό ουρανό σαν αίμα

που χίλιοι γιγαντιαίοι και κρουστοί ήλιοι τον φωτίζουν·

εγέννησε και ευφρόσυνους –ω, πώς μαρμαίρουν!– κήπους

που από αποπνιχτικές, του θανάτου ηδονές αχνίζουν.

Και της ψυχής μου το ολοσκότεινο πηγάδι

τεράστιων νυχτών εικόνες έχει πλάσει·

ακαταρίθμητοι ύμνοι τού ’δωσαν ανάσα

–πνοή αιώνιων δυνάμεων– εδώ να φτάσει.

Ριγεί η ψυχή μου μες στης μνήμης το σκοτάδι· τρέμει

μην ξάφνου την πετύχει του εαυτού μου κάποιο βέλος

σε πόντους αχανείς, σε θάλασσες βαθιές σαν νύχτες

και σε ύμνους τρίσβαθους, χωρίς αρχή και δίχως τέλος.

ΙΙΙ

Και πόλεις είδα λεία νά ’ναι του πυρός· και οι χρόνοι

τη φρίκη επί της φρίκης να σωρεύουν· και τα πλήθη

στα πλήθη μέσα των λαών να χάνονται, και σκόνη

να γίνονται, ενώ ολίσθαιναν τα πάντα προς τη λήθη.

Επίσης είδα τους θεούς στη νύχτα γκρεμισμένους

–πανάγιες άρπες να σιγούν, να γίνονται κομμάτια–

και μέσ’ απ’ τη σαπίλα τους ξαναζωντανεμένους

ζωή να δίνουνε και φως στων ημερών τα μάτια.

Στο φως της μέρας ό,τι σφύζει ξανασβήνει – όμοια

με τραγωδία αιώνια δίχως τέρμα, δίχως όρια,

που εμείς την παίζουμε με ονόματα και παρανόμια

ανεπιγνώστως, με φρενήρες πάθος που ξεκάνει

τις νύχτες βάναυσα του κάλλους τη γλυκεία gloria

φορώντας του με γέλια μιαν εξ ακανθών στεφάνη.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.