JOSÉ ANTONIO RAMOS SUCRE
ΙΣΑΒΕΛΛΑ
Εξ ουρανού είχε λάβει δώρημα δυσοίωνου
κάλλους. Έμπλεα τρόμου τα καλοκάγαθα
μάτια της άνοιξαν στου κόσμου το θαύμα και έν’ αστέρι με λάμψη πρωινή, εκστασιασμένο
μπρος στους εμπειροπόλεμους αρχάγγελους, έδυσε την ίδια εκείνη ώρα στο άπειρο. Άγρυπνος
ήμουν στο πλάι του λίκνου της, και ευτυχείς έκανα σκέψεις να της προλειάνω το
μέλλον.
Τη δέχτηκα και
την εκράτησα στην αγκαλιά μου για να σώσω την παιδική της ηλικία από τα
παραδείγματα της γης, και έκτοτε κατηύθυνε την πυρέσσουσα φωνή της στο να ψάλλει
την αγωνία της Οδού του Μαρτυρίου και των μαρτύρων την αντίσταση.
Στην κορυφή ενός
λόφου αποσύρθηκα για να φυλάω και να υπερασπίζομαι την αναψυχή της σε κάποια
απόκρυφη κοιλάδα. Ο κρίνος τής παραβολής ο περίκομψος εναλλασσόταν με τη
ροδωνιά που γεννήθηκε και άνθισε την ίδια νύχτα στης Ιζόλδης τον τάφο.
Την ακολούθησα μισοβλέποντάς
την, όταν εχάραζε, κοντά σ’ ένα ποτάμι κρυστάλλινο, διάφανο. Αποξενώθηκε προσκολλημένη
στη διδασκαλία κάποιου γέροντα, γιατρού ή ιππότη, στη βασιλεία των ουρανών, και
χάθηκε θαυμάζοντας το σημάδι του σταυρού
που ξάφνου στον αέρα εζωγραφίστηκε. Παρθένων ύμνος την καλούσε επίμονα μέσ’ από κάποιο
πάνστιλπνο πλοίο.
Είπε τ’ όνομά
μου εν μέσω επαίνων και επαγγελιών, προτού μεταμορφωθεί και χαθεί στο διάστημα,
κι έτσι κατάφερα κι εγώ να σηκωθώ απ’ το χώμα, που μ’ είχε ριγμένον της
απουσίας της η αίσθηση.
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου