Ο ΑΡΓΟΚΙΝΗΤΟΣ

 

PABLO NERUDA

 

Ο ΑΡΓΟΚΙΝΗΤΟΣ

 

Ἂς μαθευτεῖ μὲ τὸ διάβα

τῆς ἀργῆς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου

πὼς καθυστερημένος ἔφτασα σὲ ὅλα τὰ μέρη:

 

μόνο οἱ καρέκλες μὲ περίμεναν

 

(καὶ τὰ μαῦρα τῆς θάλασσας κύματα).

 

Ὁ αἰώνας αὐτὸς ἤτανε τελείως ἄδειος.

 

Φτιάχνανε τροχοὺς

γιὰ βελούδινα ὀχήματα.

Γιὰ τὰ πλοῖα ποὺ γεννιόντουσαν

χρειάζονταν ὁπωσδήποτε ἀποχαιρετισμοί.

Οἱ ἀτμομηχανὲς ἔτρεφαν ἀκόμα

τοῦ δάσους ὄνειρα,

ξεχείλιζαν ἀπὸ τὶς ράγιες τους

σὰν ἄλλοι καταρράχτες κροκοδείλων

κι ἔτσι ἔφτασε ἡ γῆ σιγὰ-σιγὰ νὰ γίνει

ἕνα φλιτζάνι καπνός.

 

Ἄλογα μὲς στὰ χαράματα

μὲ τὰ μουσούδια τους σὰν ἀτμὸς ἀέρινα

καὶ μὲ τὰ γκέμια τους κάθυγρα.

Ἄχ, καὶ νὰ κάλπαζαν σὰν κι ἐμένα,

ὅπως ἀκριβῶς ζητάω ἐγὼ ἀπὸ τοὺς φωτισμένους ποιητές,

πέντε λεῦγες λασπόδρομο νά ᾽καναν κι ἐκεῖνα!

 

Ἂς σηκωθοῦνε μὲς στὸ κρύο

(σαστισμένος πάντα ὁ κόσμος τὸ ξημέρωμα,

κατάφορτες ἀπὸ βροχὴ οἱ μηλιές)

καὶ ἂς τὰ σελώσουνε σ᾽ ἐκείνη μέσα τὴ σιωπὴ

καὶ νὰ καλπάσουν ἔπειτα ἴσια στὸ φεγγάρι!

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.