EMILIO ADOLFO WESTPHALEN
ΑΙΩΝΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
Σου δημιουργεί, μερικές φορές, φόβο η διαπίστωση ότι ο δρόμος πέφτει σε κάποια κορυφή και ότι μετά πρέπει εσύ να κατεβείς γαντζωμένος με τα νύχια σου απ’ τα βράχια. Το μόνο που μπορούν να σε συμβουλεύσουν στην περίπτωση αυτή είναι ν’ αφήσεις στα εκατό μέτρα ύψος απ’ το έδαφος τα χέρια σου.
Είναι υπέροχη η πτώση: το σώμα έχει φτιαχτεί διαπερατό· άνθη και φύλλα αρωματικά περνούν από μέσα του· ρυάκια, φύκια, θαλασσινός αφρός, στάλες βρόχινες, γυναικείες κόμες, νιφάδες χιονιού. Όλ’ αυτά, στο τέλος, στερεοποιούνται ολόγυρά του κι έπειτα κάνουν να εκραγεί ένα ρόδο τιναγμένο με βία σαν οβίδα στην όψη της αγαπημένης γυναίκας, η οποία πίσω από τις ιλιγγιώδεις τροχιές των κόκκινων κόκκων εμφανίζεται όλο χαμόγελα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου