ΔΗΜΗΤΡΗΣ Α. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ
ΣΑΝ ΤΟ ΜΑΡΑΖΙ ΠΟΥ ΔΙΑΠΕΡΝΑ ΤΑ ΚΟΚΑΛΑ
Ό,τι αληθινό
έρχεται από μακριά
σαν κλάμα
σαν παφλασμός νερού
μ’ έναν σφυγμό παράξενο
και τεταμένες τις αισθήσεις
κουβαλώντας ίσκιους άγνωστους και γνωστούς
αίματα που έχουν διασπαστεί
και μισοσκόταδα
και λιώματα
κι ώρες ανατριχίλας.
Γλιστρά στο σώμα όπως κυλά ο υδράργυρος
ελίσσεται
υψώνεται και χαμηλώνει διαρκώς
κι απλώνεται παράφορα
απ’ τη φτέρνα ως τον κρόταφο
ίδιος άγγελος και δαίμονας μαζί,
ξιφομαχώντας με τις οξειδώσεις.
Όταν σφίγγουν οι νύχτες
ουρλιάζουν τα σκυλιά
και χλιμιντρίζουν τ’ άλογα
περιπολεί
σκύβει στα μνήματα
μετρά
ξαναμετρά τα μισοφέγγαρα
που χάνονται πίσω απ’ τα σύννεφα και ξαναβγαίνουν
κι αμείλικτα
σαν το μαράζι που διαπερνά τα κόκαλα
σπέρνει τις σπίθες
που έφερε από την έκρηξη και την πυρά
να πάρουν ξαφνικά φωτιά
οι δυναμίτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου