ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΑΠΛΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

 

PABLO NERUDA

 

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΑΠΛΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

 

Θα σου διηγηθώ στα κρυφά

ποιός είμαι εγώ,

έτσι, με φωνή δυνατή,

θα μου πεις κι εσύ ποιός είσαι,

πόσα βγάζεις,

σε ποιό εργαστήριο δουλεύεις,

σε ποιό ορυχείο,

σε ποιό φαρμακείο,

έχω μια τρομερή υποχρέωση

να μαθαίνω,

να τα μαθαίνω όλα,

μέρα και νύχτα να μαθαίνω

πώς σε λένε,

αυτό είναι το επάγγελμά μου,

να γνωρίσω μια ζωή

δεν φτάνει

ούτε να γνωρίσω όλες τις ζωές

είναι απαραίτητο,

θα δεις,

πρέπει να ξεμπλέξεις πολλά,

να ξύσεις και να ξαναξύσεις

μέχρι το βάθος-βάθος,

κι όπως σ’ ένα ύφασμα

έκρυψαν τις ίνες του,

την πλέξη του, με το χρώμα,

έτσι κι εγώ σβήνω τα χρώματα

και ψάχνω-ψάχνω ίσαμε να βρω

τη βαθύτατη ύφανση,

κι έτσι προχωρώντας βρίσκω

των ανθρώπων την ενότητα,

και στο ψωμί

ψάχνω να βρω κάτι

πιο πέρα από τη μορφή του:

μου αρέσει το ψωμί, το δαγκώνω,

και τότε

βλέπω το στάρι,

τα χλωρά στάχυα στα σταροχώραφα,

την πράσινη μορφή της άνοιξης,

τις ρίζες, το νερό,

γι’ αυτό

και πέρ’ απ’ το ψωμί

βλέπω το χώμα,

το νερό,

τον άνθρωπο,

κι έτσι δοκιμάζω τα πάντα

γυρεύοντας εκεί μέσα

τα πάντα,

περπατάω, κολυμπάω, μπαρκάρω

ώσπου να σε συναντήσω,

και τότε σε ρωτάω

πώς σε λένε,

οδό και αριθμό,

για να παίρνεις

τα γράμματά μου,

για να σου πω

ποιός είμαι και πόσα βγάζω,

πού μένω

και πώς ήταν ο πατέρας μου.

Δες πόσο απλός είμαι,

πόσο απλός είσαι,

δεν πρόκειται για κάτι

το περίπλοκο,

δουλεύω μαζί σου,

ζεις, πηγαίνεις κι έρχεσαι

απ’ τό ’να μέρος στο άλλο,

είναι πολύ απλό:

είσαι η ζωή,

είσαι το ίδιο διάφανος

με το νερό,

κι έτσι είμαι κι εγώ,

κι αυτή είναι η δική μου υποχρέωση:

να είμαι διάφανος,

κάθε μέρα

εκπαιδεύομαι,

κάθε μέρα χτενίζομαι

σκεπτόμενος όπως σκέπτεσαι,

και περπατάω

όπως περπατάς κι εσύ,

τρώω, όπως τρως κι εσύ,

έχω στην αγκαλιά μου την αγάπη μου

όπως έχεις κι εσύ την αρραβωνιαστικιά σου,

και τότε

όταν αυτό αποδειχθεί,

όταν είμαστε ίσοι,

γράφω,

γράφω με τη ζωή σου και με τη δική μου,

με τον έρωτά μου και με τους δικούς σου έρωτες,

με όλα σου τα βάσανα,

και τότε

είμαστε πια διαφορετικοί,

γιατί, με το χέρι μου στον ώμο σου,

σαν φίλοι εμείς παλιοί,

σου λέω στ’ αφτί σου:

μην υποφέρεις,

έρχεται κιόλας η μέρα,

έλα,

έλα μαζί μου,

έλα,

μαζί με όλους έλα,

με όλους μαζί όσοι σου μοιάζουνε,

με τους πιο απλούς,

έλα,

μην υποφέρεις,

έλα μαζί μου,

γιατί αν και δεν το ξέρεις,

αυτό εγώ, ναι, το ξέρω:

ξέρω πού πάμε

και αυτό είναι όλος κι όλος ο λόγος:

μην υποφέρεις,

γιατί θα κερδίσουμε,

εμείς θα κερδίσουμε,

οι πιο απλοί,

θα κερδίσουμε,

ακόμα κι αν δεν το πιστεύεις,

εμείς θα κερδίσουμε, εμείς.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.