STÉPHANE MALLARMÉ
Ο ΚΑΜΠΑΝΙΣΤΗΣ
Ενώ ξυπνά η καμπάνα και με φωτεινή φωνή διαστίζει
τον αίθριο και διαυγή και τρίσβαθο του πρωινού αέρα
κι ενώ, περνώντας πάνω απ’ το παιδί, του ρίχνει, του χαρίζει
έν’ αγγελάκι ανάμεσα λεβάντα και θυμάρι, πέρα
κοιτά ο καμπανιστής – πουλί τον ακουμπά και τον φωτίζει.
Θλιμμένος, μουρμουρίζοντας λατινικά, μηνάει τη μέρα:
στην πέτρα με το αιωνόβιο σκοινί πατώντας καμπανίζει
τραβώντας το, και μακρινοί ήχοι πέφτουνε από τον αγέρα.
εγώ ειμαι ο άνθρωπος αυτός. Οϊμέ! Μια νύχτα λατρεμένη
του πόθου, το σκοινί τραβούσα, το Ιδεώδες να σημάνω –
ψυχρών αμαρτιών σκιρτάει πτίλωμα πιστό. Από πάνω
κατηφορίζει κι έρχεται η φωνή κενή, κομματιασμένη!
Κατάκοπος μια μέρα από το τράβα-τράβα θα περάσω,
ω Σατανά, την πέτρα στον λαιμό μου, εμένα να κρεμάσω.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου