ΤΟ ΙΔΙΟ

OCTAVIO PAZ

ΤΟ ΙΔΙΟ

Με το ξημέρωμα που ξεκινάει

σ’ έναν καλοφτιαγμένο κόσμο μέσα

το κάθε πράγμα πάντοτε είναι το ίδιο.

Την ταραχή ακολουθεί η ηρεμία

του ρόδου ( : η ακινησία του) που ανοίγει,

καθώς το κλείνει στην αγκάλη του ο αέρας.

Και του περιστεριού έπεται η ηρεμία

που καν δεν ξέρει κατά πού πηγαίνει –

λευκές φτερούγες, γρήγορο το μάτι.

Κατάφατσα (κοντά ή μακριά) κοιτιούνται

το ρόδο το χιλιοξεμαλλιασμένο

με το ατσαλάκωτο το περιστέρι.

Κι εφόσον ο άνεμος δεν έχει σώμα,

ανάμεσα από τα κλαδιά περνάει:

τα πάντα αλλάζουν, τίποτα δεν μένει.

Το ρόδο επίσης  έχει δυό φτερούγες

και πάει και φωλιάζει σε μια κώχη

επάνω από τον ίλιγγο στημένη.

Το περιστέρι: άνθος και φωτιά είναι,

τελείωση που ξεφυλλίζεται και

πάντ’ ανασταίνεται μες στ’ άρωμά του.

Το ξεχωρίζω, αλλά είναι ήδη το ίδιο.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.