ΛΕ ΤΟΡ

RENÉ CHAR

ΛΕ ΤΟΡ

Στο μονοπάτι με τα μουδιασμένα χόρτα, όπου ήμασταν κατάπληκτοι, παιδιά, γιατί η νύχτα είχε κάνει την αποκοτιά να διαβεί, οι σφήκες δεν πήγαινανε πια στις βάτους ούτε τα πουλιά στα κλαδιά. Ο αέρας άνοιξε στους πρωινούς επισκέπτες την ταραχώδη απεραντοσύνη του. Αλλά δεν ήταν παρ’ απλώς νημάτια των πτερυγίων, πειρασμός να βγάλεις δυνατή φωνή, να κραυγάσεις, ακροβασία ανάμεσα στο φως και τη διαύγεια. Το Λε Τόρ υμνήθηκε με τη λύρα των βράχων του. Το όρος Βαντού, καθρέφτης αετιδέων, ήταν μπροστά, και το έβλεπες.
   Στο μονοπάτι με τα μουδιασμένα χόρτα χαμογέλαγε η χίμαιρα κάποιας χαμένης εποχής στα νεαρά μας δάκρυα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.