ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΒΡΟΧΗ

JUAN RAMÓN JIMÉNEZ

ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΒΡΟΧΗ

Δίπλα μου στέκεσαι καθώς το ρόδο που ανασταίνει,

Τώρα μια μνήμη επαγρυπνεί γεμάτη από σιωπή.

Πιότερο κι απ’ τον έρωτα η ματιά σου με πεθαίνει

Τη νύχτα αυτή που τίποτα δεν έχει να μου πει·

Το ξέρω. Με τον άνεμο η ζωή σου ωραία ανασαίνει,

Εύρωστο κλίμα οι φλέβες σου κι ώριμοι πια καρποί.

Κι ωστόσο τούτη η αστείρευτη βροχή που όλο πληθαίνει

Μας συγκρατεί επικίνδυνα κάτω από μια σιωπή.

Εξαίσια κι άφθαρτη πηγή, πανάρχαιο σιντριβάνι,

Μες στο καμπύλο σου νερό μια νύχτα θα χαθώ

Έτσι καθώς η απρόσωπη φύση μου θα βλαστάνει.

Σα δέντρο μες στη συντριβή του ολόγυμνου κορμιού σου.

Τώρα με μάτια ακοίμητα έρποντας προσπαθώ

Σαν κάτι μάταιο να χαθώ στα βάθη του εαυτού σου.

Μετάφραση: Γιάννης Β. Ιωαννίδης.

Δημοσιεύθηκε στο αθηναϊκό περιοδικό «Ποιητική Τέχνη», τ. Ι, τχ. 10, έτος Β΄ (1.7.1948), σελ. 209.