ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΕΝΘΥΜΗΣΗ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΕΝΘΥΜΗΣΗ

Η 21η Απριλίου 1967 μάς βρήκε οικογενειακώς στους Μολάους Λακωνίας να περιμένουμε να μας φέρουν ένα ψυγείο Rheem – αμερικάνικο, δίπορτο. Μας το έφεραν και έζησε μέχρι το 2000! Η συγκεκριμένη ημέρα μας έφερε και χαφιέδες να παρακολουθούν μέρα-νύχτα τον πατέρα μου, δημόσιο υπάλληλο, δεξιό, φιλοβασιλικό και διακηρυγμένο αντιχουντικό! Στο «δημοψήφισμα» του 1968, όντας μέλος της Εφορευτικής Επιτροπής, είχε ψηφίσει ανοικτά ΟΧΙ. Κι επειδή έναν χρόνο αργότερα πήγε στο δικαστήριο μάρτυρας υπερασπίσεως ενός διαπρεπούς εκπαιδευτικού –«σεσημασμένου» κομμουνιστή– που τον είχε καθηγητή στο Γυμνάσιο Κυθήρων το 1935 και που μαζί με τον δικηγόρο Κώστα Ροζάκη τον έκανε παρέα στην Πλατεία, φάγαμε ένα φύσημα και φτάσαμε όχι στο Σουφλί ή στο Διδυμότειχο, αλλά στη Νεμέα Κορινθίας… κοντά δηλαδή, μιας και η οικογένειά μας ήταν «εθνικόφρων» (αλλά «παρασυρμένη» από συναισθηματισμούς αδυνατούσε να παρακολουθήσει τα βήματα της «εθνοσωτηρίου Επαναστάσεως» και είχε πέσει θύμα των «ερυθρών μιασμάτων»). Μια χαρά περάσαμε στη Νεμέα. Γνωρίσαμε και γίναμε φίλοι με εξαιρετικούς ανθρώπους. Είχαμε κι εκεί, βέβαια, χαφιεδοπαρακολούθηση, και δη συστηματική. Πάντως τόσο στους Μολάους όσο και στη Νεμέα φροντίζαμε για τη διασκέδαση των σκληρά εργαζομένων χαφιέδων. Από ένα πολύ δυνατό ραδιόφωνο Grundig, που είχαμε, τους βάζαμε κάθε βράδυ να μαθαίνουν τα νέα από τη Deutsche Welle, και να ακούνε τραγούδια του Θεοδωράκη και του Ξαρχάκου ( : «Το παλληκάρι έχει καημό», «Κάν’τε υπομονή» κ.τ.λ.) μαζί με το «Πότε θα κάνει ξαστεριά». Σε κάποια ομιλία του Στυλιανού Παττακού, που έγινε τον Σεπτέμβριο του 1973 στην Κόρινθο, ο πατέρας μου αρνήθηκε να ανεβεί στο ναυλωμένο λεωφορείο της χουντικής κλάκας. Αυτό, βέβαια, παραπήγαινε. Μας είχανε, λοιπόν, για μετάθεση, για ξεσπίτωμα πάλι. Δεν έγινε ωστόσο. Τους πρόλαβε ο Ιωαννίδης και –παραδόξως– το «θέμα» ξεχάστηκε. Η μεταπολίτευση μας βρήκε στη Νεμέα. Ο πατέρας μου στις εκλογές που έγιναν, στις μεν 17.9.1974 ψήφισε «Νέα Δημοκρατία» και προσωπικά τον Κωνσταντίνο Παπακωνσταντίνου, στις δε 8.12.1974 «Ναι», δηλαδή υπέρ της επανόδου του Κωνσταντίνου. Αυτά τα ολίγα. Εννοείται ότι δεν έσπευσε να διεκδικήσει από κανέναν και από πουθενά κανένα «αντιχουντικό», «αντιστασιακό» ή παρόμοιο παράσημο.