ΤΕΛΟΣ

JUAN RAMÓN JIMÉNEZ

ΤΕΛΟΣ

Δειπνήσαμε κάτω απ’ τα παλιά δέντρα του κήπου οι δυό μας·

Μια πεθαμένη εκοίμιζε σελήνη τα ωραία νερά.

Η αιματωμένη σπάραζε καρδιά μου απ’ τη φθορά·

Μα εκείνη ούτε μου μίλησε για το παλιό όνειρό μας.

Κοντά-κοντά. Κι η ανάσα της ξετύλιγε τον καημό μας,

Το πάρκο αυτό μάς έδεσε τη νύχτα αυτή γερά.

Μα όχι, δεν ήταν έρωτας, δεν ήτανε παρά

Ο θάνατος που κατέβηκε χλομός στο πρόσωπό μας.

Με τύλιξε μες στο πράσινο ανδαλουσιανό της σάλι·

Λέξη δεν άκουσα να πουν τα χείλη της, μα ευθύς

Σαν τρομαγμένη ακούμπησε πάνω μου το κεφάλι.

Κι ό,τι δε θέλησε να πει, στα δυό της μάτια το είδα.

Φίλη μου, πόσο ήταν σκληρό, κοντά μου να βρεθείς

Τη νύχτα εκείνη π’ ούτε μια δεν είχα εντός μου ελπίδα.

Μετάφραση: Γιάννης Β. Ιωαννίδης.

Δημοσιεύθηκε στο αθηναϊκό περιοδικό «Ποιητική Τέχνη», τ. Ι, τχ. 10, έτος Β΄ (1.7.1948), σελ. 209.