RENÉ CHAR
Ο
ΞΥΛΟΚΟΠΗΜΕΝΟΣ ΕΦΗΒΟΣ
Όσα
χτυπήματα τον ξάπλωναν στο χώμα τον εκτόξευαν συνάμα μακριά και προς τα εμπρός
στη ζωή του, προς τα χρόνια τα μελλοντικά όπου, όταν θα μάτωνε, δεν θά ’τανε
πλέον εξ αιτίας της άδικης στάσεως ενός μονάχα αδικητή. Σαν τον θάμνο που επήρανε
τα πάνω τους οι ρίζες του και που σπρώχνει τα δόλια του κλαράκια πιεστικά προς τον
κορμό που ανθίσταται, έτσι κατέβαινε και κατέβαινε κι αυτός κουτρουβαλώντας
συνέχεια στη βουβαμάρα τούτης της γνώσης και στην αθωότητά του. Στο τέλος πάντοτε
εδραπέτευε, το έσκαγε γι’ αλλού και γινόταν ευτυχής εν ταυτώ και αυθέντης.
Προλάβαινε δε να τσακώσει το λιβάδι και την καλαμωτή τού φράχτη, του οποίου
μάλιστα ανακάτωνε τον βούρκο και ένιωθε το ξερό του ρίγος ως παρενέργεια.
Φαινότανε πως ό,τι ευγενέστερο και πλέον σύντονο είχε παραγάγει η γη αυτός το
είχε ήδη συμψηφιστικώς υιοθετήσει.
Θα
ξανάρχιζε έτσι, αφ’ ης στιγμής εξαφανιζότανε η ανάγκη να ξεκόψει, και θα
στεκόταν ανάμεσα στους ανθρώπους ολόρθος και προσεχτικός, συγχρόνως δε πιο
τρωτός και σε όλα ισχυρότερος.
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου