RENÉ
CHAR
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Καλώ τους έρωτες που όλο τους γυροφέρνει
και τους ακολουθεί το δρεπάνι του καλοκαιριού, και το βράδυ αρωματίζουν τον
αέρα της λευκής τους απραξίας.
Δεν υπάρχει πλέον εφιάλτης, γλυκιά αέναη αϋπνία. Δεν υπάρχει πλέον απέχθεια.
Που το σταμάτημα κάποιου χορού με την είσοδό του να είναι παντού στα σύννεφα του ουρανού.
Έρχομαι μπροστά στη φήμη των πιδάκων, στην τελική του λιθοσχίστη.
Στη δική μου λύρα χιλιάδες χρόνια ζυγίζουν λιγότερο από έναν θάνατο.
Τους εραστές καλώ.
Δεν υπάρχει πλέον εφιάλτης, γλυκιά αέναη αϋπνία. Δεν υπάρχει πλέον απέχθεια.
Που το σταμάτημα κάποιου χορού με την είσοδό του να είναι παντού στα σύννεφα του ουρανού.
Έρχομαι μπροστά στη φήμη των πιδάκων, στην τελική του λιθοσχίστη.
Στη δική μου λύρα χιλιάδες χρόνια ζυγίζουν λιγότερο από έναν θάνατο.
Τους εραστές καλώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου