ΓΚ. Α. ΜΠΥΡΓΚΕΡ

JORGE LUIS BORGES

ΓΚ. Α. ΜΠΥΡΓΚΕΡ

Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω

γιατί με αγγίζουνε τόσο πολύ τα πράγματα

που συνέβησαν στον Μπύργκερ

(τις δύο χρονολογίες τις βρίσκουμε στην εγκυκλοπαίδεια)

σε κάποια πόλη πεδινή,

δίπλα στο ποτάμι που είχε μόνο μία όχθη,

και όπου μεγαλώνει ο φοίνικας, όχι το πεύκο.

Ακριβώς όπως όλοι οι άνθρωποι

είπε κι αυτός και άκουσε ψέματα,

προδόθηκε ομοίως και πρόδωσε,

πολλές φορές ο έρωτας τον έφαγε

και μετά τη νύχτα της αγρύπνιας

της αυγής είδε τους γκρίζους κρυστάλλους –

την άξιζε όμως τη μεγάλη φωνή του Σαίξπηρ

(όπου περιέχονται και οι άλλες)

και του Άγγελου Σιλέσιου απ’ το Βρότσλαβ

και με αμεριμνησία λανθασμένη λιμάρισε κι αυτός κάτι στίχους

στης εποχής του το ύφος.

Γνώριζε ότι το παρόν δεν είναι τίποτε άλλο

παρά μόριο του παρελθόντος πτητικό και φευγαλέο

και ότι είμαστε από λήθη φτιαγμένοι:

γνώση άχρηστη τόσο

όσο και οι συμπερασμοί του Σπινόζα

ή τα μαγικά κόλπα του φόβου.

Στην πόλη δίπλα στο ακίνητο ποτάμι

κάπου δυο χιλιάδες χρόνια μετά τον θάνατο κάποιου θεού

(η ιστορία που αναφέρω είναι αρχαία)

ο Μπύργκερ είναι μόνος του και τώρα,

ακριβώς τώρα, και λιμάρει κάτι στίχους.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.