ΤΟΥ ΣΠΑΘΙΟΥ Η ΤΥΧΗ

JORGE LUIS BORGES

ΤΟΥ ΣΠΑΘΙΟΥ Η ΤΥΧΗ

Ναι, το σπαθί, που οι Μπόρχες δεν θυμούνται

τις μάχες τους. Το μπλε Μοντεβιδέο

που καιρό το πολιορκούσε ο Ορίβε,

η Στρατιά η Μεγάλη και η λαχτάρα

της εύκολης της νίκης του Κασέρος,

η ανάμιξη και της Παραγουάης,

ο χρόνος, οι δυό σφαίρες που τρυπήσαν

το σώμα του άντρα, μα και το νερό που

εβάφτη κατακόκκινο απ’ το αίμα,

το αντάρτικο στα μέρη του Έντρε Ρίος,

στο τριεθνές φυλάκιο, στο αρχηγείο,

το άλογο και οι λόγχες της ερήμου,

Σαν Κάρλος και Χουνίν, η τελευταία

έφοδος… η επίθεση η εσχάτη.

Τη λάμψη τού ’δωσε ο Θεός, μα δεν βλέπει –

είναι τυφλό. Εποποιίες του ’δωσε ο Θεός,

μα ήταν νεκρό. Ήσυχο σαν το λουλούδι

δεν ήξερε καθόλου για το χέρι

το αντρίκιο μήτε για τη βουή της μάχης

μήτε για τη λαβή τη δουλεμένη

ή για το μέταλλο που της πατρίδας

είχε το σήμα. Είναι μες στα πράγματα άλλο

κι αυτό ένα πράγμα: ξεχασμένο μένει

σ’ ενός μουσείου μέσα μια βιτρίνα

και είναι σύμβολο, καπνός και σχήμα

λοξό, άγριο, και κανείς δεν το κοιτάζει.

Στην άγνοια ίσως κι εγώ δεν πάω πίσω.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.