ΠΑΛΙΟΦΕΓΓΑΡΟ ΤΟΥ ΠΑΓΟΥ

RAFAEL ALBERTI

ΠΑΛΙΟΦΕΓΓΑΡΟ ΤΟΥ ΠΑΓΟΥ

Οι ράχες ανθισμένες ήδη μες στο χιόνι

και ο άνεμος μιαν ιβουάρ σαρώνει κόμη.

Νερό νεκρό έχει ο βωμός, κι η σκέψη ακόμη

φεγγαροστέφανο έγχρωμο είναι, σαν το στρώνει.

Το στήθος το μικρό, αχ, τι κλάμα το πλακώνει –

παλάμη αέρινη η αύρα, τη χαϊδεύουν τρόμοι!

Τί παγετός! Του στερεώματος οι δρόμοι

το πόδι μού τραβούν – το κρύο με τελειώνει!

Θαλάσσης χέρια στον ψυχρό είναι σταυρωμένα

της νύχτας δίσκο· κρύα στήθη, δυό κομμάτια,

και βγαίνει η αυγή καμπούρα, ακέραιο ένα.

Ω πόδια, ουράνιοι ποταμοί και κάτασπρα άτια

στο παλιοφέγγαρο του πάγου τυλιγμένα

κάτω από πέλαγα με τα δικά μου μάτια!

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.