ΣΕΛΗΝΗ ΜΟΥ ΤΟΥ ΧΘΕΣ, ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ

RAFAEL ALBERTI

ΣΕΛΗΝΗ ΜΟΥ ΤΟΥ ΧΘΕΣ, ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ

Σελήνη μου του χθες, και τώρα ξεχασμένη,

απόψε εδώ, στη γη, έλα, κάνε μου τη χάρη –

μην είσαι πια ξανά του πόλεμου φεγγάρι,

μα του έρωτά μου που κοιμάται η αγαπημένη.

Το φως σου στο ελαφάκι δώσ’ το που επιμένει

να τρέχει από τους πάγους των ματιών σου, χνάρι

πατώντας ελαφρό, και πές του τί θα πάρει

στην εξορία που, αντί φωλιάς, το περιμένει.

Καιρούς του τρόμου το αίμα κατοικεί· χτυπάει,

δονείται χωριστά από τη σκαμμένη ύλη

που εγγυάται η γη στην προσφιλή πατρίδα.

Της λήθης, αχ, σελήνη, πώς δεν μου ξυπνάει

το φως σου του σπαθιού, μα του έρωτα τα χείλη,

κι αφού τα κόρνα σου χίλιες φορές τα είδα!

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.