ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΑΧΑΡΑΚΗΣ
ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΤΖΟΚΟΝΤΑΣ
Ο
ουρανός, το κόκκινο και το πράσινο, ο πατέρας μας και η μητέρα μας. Αυτά
λέει όλη τη μέρα σε όποιον έχει μπροστά της ή στα χέρια της. Φτιάχνει
ομοιοκαταληξίες. Προσπαθεί να σ’ εξαπατήσει, όπως
τα μωρά, κάνει πως δεν σε γνωρίζει. Δεν σταματάει να παρατηρεί, οι
σιωπές της γεμάτες νόημα. Τελευταία, ανάμεσα στ’ άλλα επαναλαμβάνει:
κανένας, κανένας. Μ’ έναν τρόπο οριστικό. Και σκέφτομαι, ίσως εννοεί πως
με κανέναν δεν μπορεί να μοιραστεί την ύπαρξή της,
ή ότι κανένας δεν την αγάπησε όσο αυτή θα ήθελε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου