ΧΕΡΜΑΝ ΜΕΛΒΙΛ

JORGE LUIS BORGES

ΧΕΡΜΑΝ ΜΕΛΒΙΛ

Τον έζωνε από παντού η θάλασσα τών

προγόνων του σαξόνων, που τη λέγαν

Της φάλαινας ο δρόμος. Κι έτσι ενώναν

τα δύο τεράστια πράγματα: το κήτος

και τα νερά που απ’ άκρη σ’ άκρη οργώνει.

Η θάλασσα δικιά του πάντα. Κι όταν

τα μάτια του την απεραντοσύνη

πρωτόδαν των υδάτων, είχε κιόλας

χωνέψει και ολόδική του κάνει

τη θάλασσα την άλλη, εκείνη που ’ναι

στη Βίβλο μέσα και στων αρχετύπων

τις γενικές γραμμές, το περιβάλλον.

Και σαν μεγάλωσε και γίνηκε άντρας,

στις θάλασσες εδόθη του πλανήτη,

στις εξοντωτικές ποντοπορίες,

και γνώρισε το κόκκινο καμάκι

από τον Λεβιάθαν, και της άμμου

τις ρυτιδώσεις, της νυχτιάς και του όρθρου

τις μυρωδιές, μα και των οριζόντων

τις κρύπτες που παραμονεύει η μοίρα,

κι εκείνη πια την ευτυχία να νιώθεις

γενναίος ότ’ είσαι, και πως έχει γούστο

μια μέρα ν’ αντικρίσεις την Ιθάκη.

Σαν δάμασε τη θάλασσα, το πόδι

επάτησε γερά στο στέρεο χώμα,

στις ρίζες των βουνών, πορεία

χαράζοντας προς το άπειρο, το χάος,

με την πυξίδα του ήρεμη στον ύπνο

του χρόνου να κοιμάται. Κληρονόμος

σκϊών μες σε περβόλια ο Μέλβιλ σκίζει

της Νέας Αγγλίας τ’ απογεύματα, όμως

τον κυριεύει η θάλασσα. Είναι το αίσχος

του Πήκουοντ: ο σακάτης καπετάνιος,

η θάλασσα η ανοίκεια και οι μπουράσκες,

κι εκείνο το λευκό, το σιχαμένο.

Βιβλίο μέγα. Ο Γαλανός Πρωτέας*.

* Ο γαλανός Πρωτέας: η υπαλλαγή είναι του Οβιδίου, και την επαναλαμβάνει ο Μπεν Τζόνσον.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.