THE UNENDING ROSE

JORGE LUIS BORGES

THE UNENDING ROSE

Στα πεντακόσια χρόνια της Εγίρας

από τους μιναρέδες της θωρούσε η

Περσία να εισβάλλουν λόγχες της ερήμου,

ενώ ο Ατάρ, στη Νισαπούρ, εκοίταε

ένα τριαντάφυλλο και του μιλούσε

με λόγια σιωπηλά και δίχως ήχο

σαν νά ’ταν στοχασμοί, όχι ικεσίες:

«Στο χέρι μου είναι η ασαφής σου σφαίρα.

Ο χρόνος μάς κυκλώνει και τους δύο,

μας αγνοεί αυτό το δειλινό σε κήπο

που ’ν’ ξεχασμένος. Το ελαφρό σου βάρος

υγρό είναι στον αγέρα, νοτισμένο.

Ιδού που απλώνεται του αρώματός σου

η αδιάκοπη παλίρροια και σκεπάζει

τη γέρικη όψη μου που σκοτεινιάζει·

καλύτερα όμως σε γνωρίζω κι απ’ το

παιδάκι που για μια στιγμή σε βλέπει

απ’ τους λεπτούς κάποιου όνειρού του υμένες

ανάμεσα ή κι εδώ, σ’ αυτόν τον κήπο

εδώ, ένα πρωί. Του ήλιου θα μπορούσες

το χρώμα νά ’χεις το λευκό δικό σου,

ή της σελήνης τον χρυσό, ή της σπάθης

τη δύναμη την πορφυρή έπειτα από

αγώνα νικηφόρο. Εγώ δεν ξέρω

–τυφλός ως είμαι– τίποτα: προβλέπω

ωστόσο ότι δρόμοι υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι

να διανυθούν. Κι εξ άλλου κάθε πράγμα

χιλιάδες είναι πράγματα. Εσύ είσαι

και μουσική, και σύμπαντα, ή ποτάμια,

ή ανάκτορα, ή άγγελοι, και τόσα άλλα,

ω ρόδο μου αέναο, αχανές και μύχιο

εσύ, που θά ’ρθει ο Κύριος να το δείξει

(μακάρι λέω) στα νεκρά μου μάτια».

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.