Ο ΕΝΔΥΜΙΩΝ ΣΤΟΝ ΛΑΤΜΟ

JORGE LUIS BORGES

Ο ΕΝΔΥΜΙΩΝ ΣΤΟΝ ΛΑΤΜΟ

Κοιμόμουν στην κορφή και ήταν ωραίο

το σώμα μου – τα χρόνια τό ’χουν φθείρει.

Ο Κένταυρος, στην ελληνίδα νύχτα

ψηλά, τον τετραπλό τον τροχασμό του

ανάκοψε, τον ύπνο να επιβλέψει

που ζούσα. Μου άρεσε ο ύπνος, τα όνειρά μου,

και τ’ άλλο τ’ όνειρο, το καθαρτήριο,

που ξεγελά τη μνήμη, από το βάρος

λυτρώνοντάς μας νά ’μαστε στον κόσμο,

εδώ στη γη ό,τι ο καθένας μας είναι.

Σελήνη και θεά η Άρτεμις συνάμα

με κοίταζε στο όρος που κοιμόμουν

και αργά κατέβηκε στην αγκαλιά μου –

χρυσάφι κι έρωτας στη νύχτα που ήταν

πυρπολημένη. Τα θνητά μου τότε

εγώ έκλεισα ματόκλαδα: την όψη

την όμορφη να δω δεν ήθελα, που

τα πήλινά μου βεβηλώναν χείλη.

Την ευωδία αφού ήπια της σελήνης,

με μι’ αχανή φωνή είπε τ’ όνομά μου.

Ω οι άχραντες παρειές που αναζητούνται,

ω ποταμοί του έρωτα, της νύχτας,

ω ο ανθρώπειος ασπασμός, το τανυσμένο

το τόξο. Πόσο εκράτησε η ολβιότης

εκείνη δεν γνωρίζω, αφού υπάρχουν,

ναι, πράγματα που δεν μετριούνται με άνθη ή

με ρώγες ή με το αβρό το χιόνι.

Ο κόσμος με αποφεύγει. Με φοβούνται

ως άνθρωπο που αγάπησε η Σελήνη.

Τα χρόνια πέρασαν. Μι’ αμφιβολία

μες στην ξαγρύπνια μου σκορπίζει τρόμο.

Η χρυσαφένια η ταραχή εκείνη

επάνω στο βουνό αναρωτιέμαι

αλήθεια αν ήταν ή όνειρο μονάχα.

Ανώφελο είναι συνεχώς να λέω

πως το ίδιο πράγμα είναι ένα μου όνειρο και

μι’ ανάμνησή μου χτεσινή – συμπίπτουν.

Στους ίδιους τρέχει η μοναξιά μου δρόμους

της γης, εγώ όμως πάντοτε γυρεύω

να βρω (στη νύχτα μέσα την αρχαία

των οιωνών) πού κρύβεται η κόρη

του Δία εκείνη η αδιάφορη: η σελήνη.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.